Tijdens het opzetten van een schilderij ontstaat er weleens een prachtig abstract stukje verf op het doek. Een minischilderijtje te midden van wanorde, dat mag een geschenk genoemd worden. Meteen werk ik met groot enthousiasme verder. Zorgvuldig schilder ik om het mooie stukje heen. Opeens weet ik precies welke kleur waar terecht moet komen. De lijnen zijn zwierig en trefzeker. Schilderen is helemaal niet zo moeilijk als ik altijd had gedacht. Ergens in mijn achterhoofd probeer ik mijn werkwijze op te slaan. Voortaan wil ik altijd op deze manier blijven schilderen. Nooit meer zal ik mij al worstelend door de verf heen ploeteren. Het doek is inmiddels erg mooi geworden, op één ding na. Het minischilderijtje steekt opeens flets af tegen de kleurenpracht van de rest. Het is vreemd om iets wat ik als onaantastbaar heb bestempeld zomaar over te schilderen. Toch is het schilderij nu pas voltooid. Ik vraag me af hoe ik dat voor elkaar heb gekregen.
