Bij mij achter ligt een bos waar blijkbaar het seizoen van de vallende bomen is aangebroken. Op een vreemde morgen, juist toen ik onderweg was naar de zon, stond er plots een hek voor het bos. Er hing een bord aan. Verboden toegang in verband met vallende bomen, las ik. Het hek was klein genoeg om het bos met een omtrekkende beweging te betreden. Voor alle zekerheid stond er daarom nog meer bij: Betreden op eigen risico. Wat een linke soep! Behoedzaam wierp ik een zijdelingse blik op de bomen. Maar die lieten zich niet kennen. Zelfs niet met het minste stapje opzij. Ondertussen kwam de zon al boven de dijk uit. Ik holde de dijk op, werd verblind door een oranje gloed en gleed over de sneeuw. Maar ik liet me ook niet kennen. Ik bleef overeind, fier als een boom. Hopelijk had niemand het gezien. Straks staat er morgen weer een hek met een ander bord: 'Dit is de aarde. Verboden toegang in verband met opkomende zon. Betreden op eigen risico.'
