Op een morgen vond ik op de dijk een driehoekig gevouwen briefje. Misschien staat er een antwoord op, dacht ik. En toen, omdat ik opeens nieuwsgierig werd naar een antwoord, zonder dat ik vooraf een vraag had gesteld, raapte ik het briefje op. Het was bedrukt met lijnen. Ik vouwde het uit tot alle regels zichtbaar werden. Aan de voorkant en aan de achterkant. Verder zag ik niets. Waarschijnlijk was het een briefje voor een ander, iemand die echt wacht op antwoord zonder een vraag gesteld te hebben. Dat antwoord hoefde ik er alleen nog maar op te zetten. Maar welk? Ik had het nog niet gedacht of er kwamen nog meer vragen mijn hoofd binnen. Op deze manier was het natuurlijk geen doen. Ik vouwde het briefje terug tot een driehoekje en legde het weer op de dijk. Ik vermoed nu dat het een briefje is om steeds gevonden te worden om steeds hetzelfde te blijven.
