Dit olieverfschilderij heeft Bert gemaakt na een bezoek aan het Guggenheim Museum in Bilbao (Spanje). Je kijkt hier naar boven in de centrale hal (het atrium) van het fantastische museum, dat Bert inmiddels al meerdere keren heeft bezocht. Niet alleen de buitenkant is heel opvallend, maar Bert sprak de lichtinval en het lijnenspel in de centrale hal erg aan.
Het gebouw is een voorbeeld van de zogeheten deconstructivistische architectuur. Het is voor het publiek geopend sinds 1997 en ontworpen door de Noord-Amerikaanse architect Frank Gehry. Frank Gehry is een vertegenwoordiger van het deconstructivisme. Dit is een moderne bouwstijl waarbij de gebouwen lijken te zijn samengesteld uit willekeurig bij elkaar geplaatste vlakken en verwrongen lijnen. Samen wekken die de indruk dat de constructie elk moment in elkaar kan zakken. Vandaar de term deconstructivisme.
Het oorspronkelijke begrip 'deconstructie' was in de jaren 60 gebruikt door de Franse filosoof Jacques Derrida. Derrida legde de basis voor de postmoderne filosofische stroming van het deconstructivisme, waarin niets een vastliggende betekenis heeft. Zijn ideeën uit de jaren 60 van de 20ste eeuw zijn later, in de jaren 80, toegepast in de beeldende kunst en de architectuur. De bezoekers van het museum komen binnen in het atrium. Het is het hart van het museum en tegelijk een van de meest merkwaardige ruimten van het gebouw. Het heeft een met metaal afgewerkt bloemvormig dakvenster. Dat laat, zoals ook bovenin het schilderij is te zien, het licht binnen om de warme, uitnodigende ruimte te verlichten. Vanaf het atrium hebben de bezoekers toegang tot een terras, ondersteund door één enkele pilaar. De tentoonstellingsruimtes zijn op drie verdiepingen te vinden rond het centrale atrium. Ze zijn met elkaar verbonden door een systeem van aan het plafond opgehangen golvende wandelpaden (ook te zien op het schilderij), door glazen liften en door verschillende "traptorentjes". Al met al een bijzondere belevenis!
