Inmiddels heb ik meer dan vijftig vrienden in mijn sociale web weten te strikken. Deze vrienden heb ik in zo korte tijd bijeen vergaard, dat ik me afvraag of het wel een jubelfeest waard is. Het getal vijftig is dat volgens oud-Hollandse begrippen in elk geval wel. Maar als ik hier en daar eens schaamteloos in andere webben begin te neuzen, zie ik waslijsten van wel honderden tot duizenden ingepalmde vrienden. Hoe is dat mogelijk? Om eerlijk te zijn ben ik al ontregeld van mijn vijftig vrienden. Ik heb het gevoel dat ze allemaal op de bank in mijn huiskamer zitten. Weliswaar hoef ik er geen thee, koffie en koek in te stoppen, maar ze vragen wel de nodige aandacht. Een stroom aan informatie regent dagelijks over mijn scherm. Nu heb ik ontdekt dat je je vriendjes in hokjes kan stoppen. Waarschijnlijk zijn deze hokken in het leven geroepen omdat wel meer mensen moeite hebben met het tevreden stellen van hun immense aantal vrienden. Men stalt ze eenvoudigweg in gradaties van belangrijkheid. Het zou daarom best kunnen dat ook ik ergens in een onbeduidend hokje ben ondergebracht. Die gedachte maakt me een beetje sip. Dan schiet me plots iets te binnen. Ik doe het zelf ook! Het is duidelijk te zien aan mijn potloden. Het langste potlood is het minst gebruikt en het meest onbeduidend. Gelijktijdig valt me een troostrijke gedachte in: soms wordt het onbeduidende potlood wel degelijk gebruikt. Heel miniem, dat wel. Maar met net die laatste kleurtoon om een prent tot volle wasdom te laten komen.
