Ik lees wel eens een boek over een wetenswaardig onderwerp. Een dergelijk boek maakt meestal gebruik van voetnoten. Ik begin niet aan die voetnoten, want het boek is vaak al ingewikkeld genoeg. Toch voel ik me gesterkt door het geruststellende effect wat ervan uitgaat. Mocht ik al twijfelen aan het waarheidsgehalte van het boek, dan laten de voetnoten glashard de bronnen zien waarop deze waarheid is gebaseerd. Dan hoef ik me daar niet druk over te maken. O, wat verlang ik soms naar voetnoten in mijn eigen leven! Al mijn handelingen zouden gebaseerd zijn op die voetnoten en dus waar zijn. Met een handjevol zou ik al tevreden zijn. Hoeveel minder hoefde ik te denken en hoeveel meer zou ik durven te doen. Welk een zorgeloos leven zou mij wachten. Nu weet ik wel, op dezelfde voetnoten worden vaak heel verschillende waarheden gebaseerd. Mensen vliegen elkaar erom in de haren of slaan elkaar ermee om de oren. Ik zou mijn voetnootjes daarom ook niet hardop uitspreken, ze alleen maar stilletjes voor mezelf houden. Als ik maar wist waar ik ze vinden kon.
