Er zijn verschillende manieren om te verhinderen dat iemand je kamer in komt. Zelf heb ik een waterdicht plan bedacht. Ik haal de deurklink aan de buitenkant uit de deur en trek me terug in mijn kamer. Op deze manier hoef ik niet uit te leggen dat ik er even niet ben en voor hoelang dan wel niet. Het idee dat binnen komen onmogelijk is geeft mij zoveel vrijheid, dat ik schaamteloos een danspasje of yoga-knoopje uitprobeer zonder dat ik anderen belast met de aanblik daarvan. Laatst had ik me in mijn afgesloten kamer verschanst toen mij opeens iets te binnen schoot: mijn deurklink-methode is verre van waterdicht! Hoe kon ik vergeten zijn dat het al mis ging bij de invoering?Terwijl ik jaren geleden op de overloop aan mijn gezin het nieuwe plan stond uit te leggen, gooide ik in mijn enthousiasme de klinkloze deur dicht. De deurklink lag binnen in mijn kamer. Ik had het voltallige gezin buiten gesloten! Bedremmeld stonden we met zijn vieren op de overloop. Ik opperde een luikje te zagen in de dubbele kast die mijn kamer scheidt van die van onze zoon. Mijn man keek niet vrolijk. Toen hij zijn elektrische zaagmachine aanschafte had hij waarschijnlijk andere dingen in zijn hoofd die hij met het apparaat zou gaan uitrichten dan het zagen van door-kruip-luikjes in onze woning. Maar het werkte. Het luikje bovenin de dubbele kast werd net groot genoeg om onze zoon door te laten klauteren. Opgetogen liet hij zich in de andere kast naar beneden vallen op het wasgoed. Even later opende hij mijn kamerdeur, met de deurklink triomfantelijk in de opgeheven hand. Zojuist ontdekte ik nog een mogelijkheid tot binnenkomen. De andere deuren in ons huis hebben ook zo’n afneembare deurklink. Meteen vielen mij de luikjes van de ogen. Stel je toch eens voor dat er wel meer dingen in mijn leven niet waterdicht blijken te zijn.
