Op de schuifdeuren van mijn kast zijn spiegels gemonteerd. Als ik ervoor sta zie ik mezelf van top tot teen, maar nooit echt helemaal. Ik ben opgedeeld in stukjes. Dat komt doordat de schuifwand bestaat uit losse spiegelvlakken. Op een warme dag stond ik in mijn kamer na te denken voor de spiegelwand met niets om het lijf. Buiten scheen de zon. Ik kon daar uitbundige dingen gaan doen. Hem achterna reizen bijvoorbeeld. In plaats daarvan stond ik in de schaduw van de lamellen. Ik besloot binnen een zonnegroet te doen, voordat ik zou gaan schilderen. Op het moment dat ik mijn armen uit strekte, barstte één van de spiegels plotseling met hevig geraas uit elkaar. Sommige scherven vlogen naar het andere einde van de kamer. Andere boorden zich rechtop in de grond. Ik stond onaangetast in een zee van glas. Als dit geen dicht-bij-huis-wonder was! Voorzichtig raapte ik de scherven bij elkaar. Ze spiegelden nu nog kleinere stukjes van mezelf. Maar ik was het nog steeds. Zo begon ik te schilderen.
