Soms maak ik gebruik van de agenda op mijn telefoon. Pas liep ik een afspraak mis. Ik had hem per ongeluk een jaar te ver in de tijd gepland. Nieuwsgierig geworden rolde ik vooruit in die verre tijd. Eenmaal in 2300 beland, kon ik ook daar nog steeds afspraken plannen. Ik vroeg me af of ik dat zou doen, al wist ik niet met wie. Het was tenslotte een heel eind weg. Misschien kon ik een afspraak met mezelf maken. Dat het klaar moest zijn met mijn eetbuien bijvoorbeeld. Met een ingesteld belsignaal zou de telefoon mij aan mijn voornemen herinneren. Zou ik het tegen die tijd nog wel kunnen horen? Je moet het lot niet tarten. Ik besloot een eindje terug te neuzen, maar werd niet veel wijzer. Neem nou donderdag 3 mei 1674. Ik had half om half feiten of zelfs beeldmateriaal verwacht. Maar het verleden was hier al net zo luchtledig als de toekomst. Na een lange afdaling kwam ik aan bij het jaar 1. De spanning liep op in mijn vinger. Spoedig zou ik in het jaar nul belanden. Maar wat schetste mijn verbazing: het jaar nul ontbrak! Vlug zocht ik op het net naar een uitleg. Het had iets te maken met het ijkpunt. Dat stelde mij niet gerust. Opeens zag ik voor me dat er met het ontbreken van de nul een gat geslagen was in de ontstaansgeschiedenis van het geloofsgoed, of in dit geval eerder van de goedgelovigheid. De tijd telde intussen met een tweede jaar 1 onbezwaard door naar beneden, dit maal met een denkbeeldige min voor de jaartallen. ‘s Avonds legde ik mijn verontrusting op tafel. Mijn man en zoon spraken over motorblok-moeilijkheden, toen ik tussen beide kwam. Mijn zoon keek even op. ‘Had je vandaag niks te doen dan?’ Een moment lang schaamde ik me. Er zijn natuurlijk wel verhevener dingen die mensen met hun telefoon uitvoeren. De mannen waren alweer verdiept in de vraag hoe de motor aan de gang te krijgen. Als het verleden en de toekomst zo luchtledig zijn, zit ik ook niet klem, bedacht ik me. Ik schoof van tafel en begon te tekenen. Mijn motor draaide weer. Ik sloeg mijn vleugels uit. En de tijd stond stil.
