Vanmorgen klopte ik mijn stofdoek uit. Het is een handeling die niet mag worden onderschat. Zeker niet nu ik al mijn zelfhulpboeken naar de rommelmarkt heb gedaan. Rituelen dienen op gepaste wijze te worden uitgevoerd, en dat geldt met name voor het uitkloppen van stofdoeken. Een klein rondedansje vergroot het resultaat. Maar het zwierig doch ferm uitkloppen heeft ook voldoende effect, heb ik gemerkt. Het allerbelangrijkste is dat het gepaard gaat met het hardop uitspreken van alles uit het leven wat ook de deur uit mag. Na het kloppen betreed je je huis als een ander mens. Vanochtend gebeurde er iets vreemds. Het stof vloog niet de ruimte in, maar dook met een statische snelheid op mijn nieuwe trui. Ontgoocheld stond ik met mijn stoftrui in de tuin. Blijkbaar bestaat er ook een wet van behoud van stof. Ik probeerde mijn nieuwe trui nog uit te kloppen. Deze was vastbesloten het stof niet prijs te geven. Op zo’n manier komt een mens natuurlijk nooit van zijn trauma’s af. Mijn trui is wel wat groot voor een stofdoek, maar kennelijk veel effectiever. Het opent perspectieven. Ik zou op mijn buik door de kamer kunnen gaan glijden. Daarna hoef ik alleen nog met mijn armen over de kasten en de vensterbanken te strijken. Hoe makkelijk kan het leven zijn? Die trauma’s kunnen me gestolen worden.
