Sinds de vernieuwing van onze plaatselijke supermarkt zijn ook de openingstijden veranderd. Om acht uur ‘s morgens gaan de deuren open. Toch is het mij nog niet gelukt om op dat moment de winkel binnen te vallen, hoe hard ik ook mijn best doe om mijn tijd te verbeteren. Vanochtend liep alles echter gesmeerd. Ik zette nog een tandje bij en stuurde overmoedig het parkeerterrein op. Maar in de laatste bocht verloor mijn fiets grip op de weg waardoor ik onderuit gleed over het opgevroren wegdek en in horizontale positie tot stilstand kwam bij het fietsenrek. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat een winkelbediende met een grote zak naar buiten kwam. Als een zaaier die uit ging om te zaaien begon hij pekel te strooien op de baan die mijn fiets, de boodschappenmand en ik zo-even hadden beschreven. Hij kon er zeker van zijn dat hij een zinvolle daad beging, al kwam hij voor mij te laat. Ik krabbelde overeind en draaide na op mijn benen. Daarop vroeg de winkelbediende mij of het wel goed ging. Ik was niet van plan hem te zeggen dat ik wederom de acht uur niet had gehaald. Ik drukte mijn stuur recht en verzekerde hem dat er niets aan de hand was. Ik vervolgde mijn boodschappen tocht. Volgende week een nieuwe poging.
