Toen ik vanochtend mijn kwast in het water wilde dopen, zag ik dat er een heel klein spinnetje over mijn hand liep. Om te voorkomen dat ze zou verdrinken blies ik haar van mijn hand. Ze daalde lichtvoetig neer op mijn prent in wording. Nu doopte ik mijn kwast onder water. Ik zag dat het spinnetje door dit gebaar werd teruggetrokken over de prent. Wij waren door een onzichtbare draad verbonden. Ik hield mijn hand stil om te zien wat zij van plan was. Het was een spinnetje van het onverschrokken soort, want toen zij bij een gebied aankwam waar de verf nog nat was, bleef ze dapper doorstappen. Haar snelheid werd met zeker de helft verminderd. Om haar nogmaals van een gewisse dood te redden bewoog ik mijn hand naar achteren in de hoop haar met de onzichtbare draad uit de verfpartij te slepen. Er gebeurde niets. Waarschijnlijk was de draad afgebroken omdat het trekvermogen van de verf hoger lag. Op geen enkele wijze liet de spin zich uit het veld slaan. Langzaam maar zeker werkte zij zich op naar droger gelegen gebied. Haar acht pootjes verloren bij elke stap wat meer verf waardoor ze geleidelijk op haar oude tempo uitkwam en mijn prent verliet. Terwijl het spinnetje in de hoek van de kamer een webje begon te weven bleef ik naar mijn prent turen. Het was zonneklaar dat ze een verfspoor had achtergelaten, maar ik zag het niet. Dat gebeurde mij nu weer! Ik had gehoopt dat zij met haar gelopen route zou tonen hoe ik mijn volgende lijnen zou kunnen gaan neerzetten. Maar zo gemakkelijk kwam ik er blijkbaar niet vanaf. Het spinnetje was goed uit de verf gekomen, ik zou nog even door moeten werken.
