Een tijdje terug kwam de pottenbakster bij me langs. Ik vind haar leuk. Ze houdt van pannenkoeken en veegt haar handen aan haar kleren af. Ze heeft een man die ook potten bakt. Samen wonen zij in een winkel vol met potten vlak bij zee. Ik was daar jaren geleden al eens eerder met mijn schilderijen. Want je kan er niet alleen pottenkijken, het is ook een galerie. Achterin staat een grote tafel waar iedereen aan kan schuiven. Soms speelt de pottenbakker op de piano. Je krijgt thee, koffie of chocolademelk. De winkel is klein genoeg. Er wordt altijd naar je geluisterd. De pottenbakster bekeek de dozen vol ingelijste prentjes die op mijn zolder stonden. Ik was benieuwd of de prentjes allemaal in haar winkel zouden passen. 'Vind je het goed als ik ze alvast mee neem, dan kan ik er tussen slapen,' zei ze. De slaapkamer wordt de tijdelijke opslagruimte. Zonder pottenkijkers. Voor het juiste gevoel. Ze nam alles mee. 'En mag het een beetje lang blijven hangen? Een maand of drie? Ik ga niet voor zomaar even mijn hele winkel overhoop halen.' Het klonk me allemaal als muziek in de oren.
