Ik kreeg een slaafvrijezwartechocoladereep. Dat is niet zomaar een reep. Hoe meer van deze repen je eet, des te beter vergaat het de wereld. Deze handreiking tot het schaamteloos verorberen van chocolade kon ik niet stil in mijn keukenkast laten liggen. Telkens opende ik het deurtje en brak een nieuw stuk af. Na een dag lag er geen reep meer in de kast. Waar was hij zo snel gebleven? De daarop volgende dagen kwam ik her en der in huis verspreid chocoladebrokjes tegen. Ik was vergeten ze verder op te eten nadat ik ze even had neer gelegd. Steeds wanneer ik er eentje vond, maakte mijn hart een sprongetje. Op een gegeven moment werden ze schaars. Ten laatste stuitte ik op een stuk chocolade dat zomaar ineens op de deurmat lag. De teleurstelling kwam met het besef dat ik geen rekening had gehouden met mijn profielzolen. Een blokje klei had zich losgelaten uit de zool. Beschaamd moest ik aan mezelf bekennen dat ik verslaafd was geraakt aan een reep chocolade die reeds niet meer bestond. Nu twijfel ik of ik het wel in me heb, dat verbeteren van de wereld.
