Lang niet alles wat ik in mijn leven doe is even verstandig. Het komt waarschijnlijk omdat ik een type ben van 'door ervaring leert men'. In dat kader haalde ik een gloeiend heet kookplaatje van het fornuis af en hoorde mijn vingers sissen. Nu weet ik zeker, dacht ik, dat ik zulke dingen beter niet doe. Ik balsemde de gekwetste duim en wijsvinger en omhulde hen vervolgens in windsels. Ik was opeens een ander mens. Tenminste, zo dacht mijn telefoon erover. In deze outfit herkende hij mijn duim niet. Vergeefs legde ik uit dat ik het was. Zonder pardon werd mij de toegang geweigerd. Onder ons gezegd en gezwegen, ik vind het niet zo sympathiek van mijn telefoon dat hij mij niet meer wenste te kennen, enkel en alleen vanwege de wijze waarop ik mijn duim had uitgedost. Zelfs toen ik de windsels had afgeworpen, bleef de telefoon mij met argusogen bekijken. Ik vermoed dat de afdruk van het kookplaatje hem parten speelde. Maar hoe reusachtig was het wonder dat zich ondertussen in mijn duim voltrok! Daar diep van binnen werd mijn originele vingerafdruk in mysterieuze stilte hersteld. En zie, na enkele dagen zag de telefoon mij weer staan. Op een enkel punt na. Wanneer ik mijn duim onder een bepaalde hoek plaats, blijft mijn telefoon op slot. Maar dat neem ik hem niet kwalijk. De loop van mijn vingerafdruk is enigszins gewijzigd. Blijkbaar ben ik in staat tot verandering.
