Toen er voor mijn ogen een borstelige rups de weg overstak, zag ik de rupsbaan van de kermis ook weer voor me. Zou de rups weet hebben van deze kermisattractie waar hij naar vernoemd is? Wanneer de rupscarrousel voldoende vaart bereikt had, drukte de kermisbaas op de knop van de sirene. Nu daalden er kappen over de op en neer golvende karretjes. Deze afgedekte vorm van rondrijden had iets spannends. Ik was weliswaar nog klein, maar mijn fantasie groeide met de dag. Toen ik zelf eens mee mocht rijden, moest ik mij krampachtig aan de hotsende bankjes vast houden om niet tegen degene naast mij geklemd te worden. Deze werkelijkheid was niet zo leuk als mijn fantasie. Zouden de anderen daar ook last van hebben? Ik bestudeerde hen aandachtig, maar niemand liet iets merken. En de kermisbaas, die toch min of meer verantwoordelijk was, gaf helemaal geen krimp. Liever speelde ik met mijn vriendjes op het gras rondom de kermis. Zo groot was het grasland, dat wij ons steeds verder verwijderden. We deden tikkertje en lieten elkaar struikelen. De kermisbaas loeide enkel nog in flarden, wij speelden een eigen spel. Later borstelden onze moeders het gras van onze kleren en de klitten uit ons haar. Daar dacht ik ook aan toen de borstelrups aan de overkant in het gras verdween.
