Er kwam een meisje van acht bij me langs. Met een opa. Het meisje woog net zo zwaar als het grote olifantenboek dat ik had klaar gelegd. Toen ik het verhaal uit dat grote boek had voorgelezen, vroeg het meisje, 'zit er echt een olifant bij jou op zolder?' Ze was benieuwd of dat wel paste. Alleen met zijn lijf misschien, en met zijn kop naar buiten? Ik vertelde dat ik over de olifant getekend heb, omdat ik op een nacht droomde dat hij op mijn zolder zat. En nu zat hij in een groot boek. Ze knikte ernstig. Ze wilde ook wel een olifant schilderen. De opa kreeg koffie en het meisje doopte haar kwast in de verf. Zo zat ik met de opa in de tuin. Wij spraken, ook al ernstig, over wat echt is Het meisje kwam telkens het atelier uit gehuppeld als ze weer iets nieuws had geschilderd. Wij spraken nergens meer over. We keken. Toen het meisje als laatste een trapje naar de regenboog had geschilderd, was ze klaar. 'Jij mag hem hebben,' zei ze, 'en we hangen hem op zolder.' En dat deden we. Ze was helemaal tevreden. 'Nu heb je echt een olifant op zolder,' zei ze. 'En als je wakker wordt, zie je hem meteen.' Ik wist het weer, wat echt is. 'Zal je altijd blijven tekenen?' vroeg ik het meisje. In mijn hoofd was ik weer acht. Acht en echt, dat is zo ongeveer hetzelfde.
