Neerwaartse gebaren afwisselend met optrekkende bewegingen, opgevouwen en samengebonden, klikkende mechanismen zijn, terwijl we spreken, de vraag naar beweging aan het re-evalueren. Onze oogleden zijn elastisch, omhoogtrekkend, om een knallend geluid te maken om het kleine vacuüm vrij te laten. We hoeven maar een enkele keer te knipperen om te voelen hoe de lucht tussen bal en lid weer wordt weggedrukt. Daardoor staren we naar oneirsche aardverschuivingen met uitgebrande urbanistische overblijfselen van zelfverbranding & overgebleven synthetische stoffen waarvan we ons afvragen; of dit het juiste gebied is, om alle overgebleven vezels te tellen die terug moeten naar hun slaaptoestand.

Terwijl de dingen faux-natuurlijk in kaart worden gebracht, voel je misschien een zenuwtrekje. Ik realiseer me hoe we onze armen over elkaar moeten vouwen om een houding aan te nemen waarbij ze niet losraken terwijl ze hangen. Dit is misschien het moment om te beseffen dat de echte helden de materialistische constructies zijn die ons lichaam en onze massa, het gewicht van onze verzamelde rommel, ontbloten en verdragen. Ze blijven op hun plaats, met elkaar verbonden, in tempo en ruimte. Om er vervolgens achter te komen dat we nog steeds geen geavanceerde eters zijn wanneer onze kiezen de binnenwanden schrapen. Toch kan het genegeerd worden. Als je het wilt. Laat je tong dan rusten tussen de barrières in die warme kamer.

Maar conformeer je niet aan de al gegeven parameters die de voorwaarde bepalen, want je zou er net zo door besmeurd kunnen raken, net zoals de vorige. Zo kun je doorzichtige draden negeren. Om vervolgens je kuitspieren masseren omdat je te lang hebt gestaan om de gevel aan te raken zonder op anderen te hoeven vertrouwen.

Bio

Benjamin Schoones (M, Hij/Hem, Boxtel 1993) is een multidisciplinaire kunstenaar die in 2022 afstudeerde aan St. Joost in Breda en momenteel een masteropleiding in fine arts volgt aan het Piet Zwart Instituut in Rotterdam.

Soms gaat het niet per se om wat er uiteindelijk te zien is, maar ook om de eerdere handelingen en methodes die nodig zijn geweest om te komen waar we zijn. Hoe verschijnen objecten en materialen op een bepaalde manier om structuren szichtbaar te maken? Het is de bedoeling om dit te bevragen en blootleggen om zo verbanden te vinden in de veelheid van dingen, op zo'n manier dat we deze kunnen schetsen en benadrukken in een visueel karakter.

In een constante interactie van herschikken, naast elkaar plaatsen, herzien en herhalen van bepaalde handelingen, roept het vragen en materialistische interacties op die een (letterlijk fysieke) spanning kunnen veroorzaken voordat we met elkaar overweg kunnen. De objecten en het materiaal hebben soms een herschikking of repetitieve behandeling nodig voor nieuwe interacties, een plek om te worden gearchiveerd, verborgen en bewaard, maar het heeft ook een moment van ruimte nodig zodat nieuwe objecten hun rol kunnen spelen in het samenspel. Dit stelt vragen bij de voortdurend veranderende hiërarchieën en interacties binnen deze materialen en of de uitvoerende persoon van het hanteren niet ook als materiaal of object kan worden gezien, naast alle andere actuele factoren die op dat moment plaatsvinden?

Soms moet iets dat een drager is ook gedragen worden.

Sculpturale, geschilderde en gevonden elementen kunnen samengebracht worden in verschillende en veranderende formaties. Een formeel-informeel vloeibaar proces met elementen die constant in beweging zijn, stolt soms in tijdelijke structuren en tijdelijke installaties. Objecten kunnen wisselende tendensen vertonen om ondersteunend of beperkend te zijn. Deze manier van werken geeft de mogelijkheden voor rust, reflectie en voorwaardelijke voordelen die de praktijk vooruit blijven helpen.

Vernissage: zaterdag 6 januari vanaf 15:30 uur.
Finissage: zondag 4 februari vanaf 15:30 uur.

De toegang is uiteraard gratis en u bent van harte welkom.

Verder is het Hedendaags Kunstkabinet geopend op elke zaterdag en zondag tussen 12:00 en 17:00 uur of op afspraak.